Μια ασυνήθιστη, για την Θεσσαλονίκη, εικόνα...

Παραλία, στον Λευκό Πύργο.

μια συνηθισμένη για τις πόλεις του εξωτερικού.

Φιλιππούπολη, Βουλγαρίας.

Τι να φταίει άραγε. Η επαφή με τον κόσμο είναι μέσα στην ουσία της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Αυτός είναι ο αποδέκτης και ο κριτής, γι αυτό και η άμεση επαφή εμπνέει, δημιουργεί, μέσω αυτής διαλέγεται, επικοινωνεί, εκτίθεται σε δημόσια "διαβούλευση". Τα θέατρα, οι
μουσικοί, το κινηματογραφικό έργο λειτουργούν ενώπιον του κοινού. Αντίθετα οι ιδιωτικές προβολές είναι διεκπεραιωτικές, οι ιδιωτικές εκθέσεις σαν τα χρυσαφικά στον καρπό.

Στην Ελλάδα, αν και εξωστρεφής λαός, το θεωρούσαμε κάπως ντροπή το να παίζαμε μουσική ή να ζωγραφίζαμε στον δρόμο. Αντίθετα, εμείς οι ίδιοι, το ίδιο το θεωρούσαμε πολύ όμορφο και επισκεπτόμαστε την Μονμάρτη στο Παρίσι, ή την Καλντέρα στην Σαντορίνη για να το απολαύσουμε. 

Θα μπορούσε ο Δήμος να καθιερώσει έναν ανοιχτό χώρο όπου μία φορά την εβδομάδα, μία μέρα για το κάθε είδος της τέχνης, οι καλλιτέχνες θα μπορούν να εκθέτουν, να παίζουν μουσική, να χορεύουν, να δημιουργούν. Τι θα λέγατε για το Μπιτ Παζάρ;